روحانیت به معنای ارتباط با دنیای معنوی و ویژگیهای مرتبط با آن است. در زبان فارسی، این واژه به مفهوم روحانی بودن، تقدس، پاکی و پارسایی اشاره دارد. به عبارتی، روحانیت به نوعی زندگی و رفتار اشاره میکند که بر پایه ارزشهای معنوی و اخلاقی بنا شده است. این مفهوم در واقع نشاندهنده ارتباط عمیق انسان با روح و معنویت است و به ما یادآوری میکند که زندگی میتواند فراتر از جنبههای مادی باشد. روحانی بودن به معنای تلاش برای رسیدن به درک بهتر از خود و دنیا است، و به نوعی ما را به سوی ارتقاء روحی و معنوی هدایت میکند. در نهایت، روحانیت میتواند به عنوان یک راهنما برای زندگی بهتر و معنادارتر عمل کند.
روحانیت
لغت نامه دهخدا
- جامعه روحانیت؛ گروه پیشوایان دینی. روحانیان اسلام.
روحانیة. [ نی ی َ ] ( ع ص نسبی ) مؤنث روحانی. ج، روحانیات. || ( مص جعلی، اِمص ) مذهب قائلین به غیرمادی بودن نفس. ( از المنجد ). و رجوع به روحانیت شود.
فرهنگ عمید
۲. تقدس، پاکی.
۳. (اسم ) [مجاز] مجموعۀ روحانیان و عالمان دینی: روحانیت شیعه.
۴. (صفت نسبی ) [قدیمی، مجاز] معنوی، روحانی.
فرهنگ فارسی
در تداول فارسی زبانان بمعنی روحانی و معنوی بودن است تقدس و پاکی و پارسایی
جمله سازی با روحانیت
عیسی عصری که از انفاس روحانیت هست مردگان آز و معلولان غفلت را شفا
باد روحانیت نفس و باد نورانیت دل باد سلطانیت ارج و باد یزدانیت فر