رفو

رفو. [ رَف ْوْ ] ( ع مص ) رفو کردن جامه را. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ). پیوند جامه. ( یادداشت مؤلف ). رفوکردن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( دهار ). رفو کردن جامه. ( دهار ) ( المصادر زوزنی ). رفو کردن جامه را و گویند آن دقیق ترین نوع دوزندگی است و عبارت باشد از اصلاح و بافتن پاره بطوری که گویی اصلاً پاره نبوده است. اسم فاعل آن را «راف » و اسم مفعول ( جامه ) را مَرفُوّ گویند. ( از اقرب الموارد ). || تسکین دادن و آرام کردن کسی را از ترس. ( ناظم الاطباء ) ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). آرام دادن. ( تاج المصادر بیهقی ). || آرام گرفتن. ( المصادر زوزنی ). || ایستادن خون و اشک. ( المصادر زوزنی ). || ( اصطلاح بدیعی ) عبارت است از تضمین مصراع یا کمتر از آن از دیگری، و این نوع شعر را از آن جهت «رفو» خوانده اند که گویی گوینده با مصراع شاعر دیگر شعر خود را رفو کرده است. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ).
رفو. [ رَ / رُ ] ( از ع، اِمص، اِ ) درست کردن و اصلاح دادن جامه، در منتخب اللغات به ضم «راء». ( غیاث اللغات ). پیوند شال وجامه پاره شده و سوراخ شده بنوعی که معلوم نشود و مانند اول گردد. ( ناظم الاطباء ) ( از برهان ). از رَفْوْ عربی است «واو» را بدل به «او» کنند و فتحه ( را ) رانیز بدل به ضمه گردانند. عمل پرکردن جای رفته و سوده و خورده ای از جامه با نخ یا ابریشم. رفو کردن پیوند پارچه و جامه با نخ خود بخوبی. ( یادداشت مؤلف ). پینه. ( لغت محلی شوشتر نسخه خطی کتابخانه مؤلف ). اصلاح و تعمیر کردن پاره و رفته پارچه اعم از ابریشم و کرباس و جز آن. ( از شعوری ج 2 ورق 14 )