کونم

کون. [ک ُ وَ ] ( اِ ) درخت پده را گویند و آن نوعی از بید باشد که بار و میوه ندهد و به عربی غرب خوانند. ( برهان ). درخت پده. ( آنندراج ) ( فرهنگ رشیدی ). درخت پده که نوعی از بید است. ( ناظم الاطباء ). درخت پده. تَرَنگوت. ( فرهنگ فارسی معین ). || ( ص ) حیز و مخنث را هم می گویند. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). به ضم اول [کو ] است و معنی مجازی است که در همین ماده تکرار شده. ( حاشیه برهان چ معین ). رجوع به مدخل بعد شود.
کون. [ ک ُ وِ ] ( ص ) حیزو مخنث را گفته اند. ( برهان ). حیز و مخنث. ( از فرهنگ رشیدی ) ( ناظم الاطباء ). هیز و مخنث را گویند. ( فرهنگ جهانگیری ) ( آنندراج از جهانگیری ). به ضم اول است و معنی مجازی است که در همین ماده تکرار شده. ( حاشیه برهان چ معین ). رجوع به کون ( معنی ماقبل آخر ) شود.
کون. [ ک َ وَ ] ( اِ ) درختی است خاردار و ساق آن بی خار. صاحب مخزن الادویه گفته به فارسی آن را کُم گویند و به شیرازی بالش عاشقان خوانند به سبب درشتی خارهای آن و به عربی آن را قتادة و شجرةالقدس نامند. ( آنندراج ). و رجوع به گَوَن شود.
کون. ( اِ ) سرین و جفته و نشستنگاه باشد. ( برهان ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). سرین. نشستنگاه. مقعد. در پزشکی، نشیمنگاه و در حقیقت ناحیه سرینی است ومخرج در فرورفتگی منطقه عضلات سرینی چپ و راست قراردارد. ( فرهنگ فارسی معین ). وجعاء. وَرب. وَربة. مِنثَجة. وَبّاعة. وَبّاغة. عَفّاقة. عُضارِ طِی. عَزلاءة. عِزمة. ام عزمة. ام العزم. عَوَّة. عَوّاء. عَوّا. عَذانة. نَخب. وَرانِیه. زَمّاعة. سَنباء. سَنبات. ( منتهی الارب ). دُبُر است. مقعد. ته. زیر. ام سوید. انجیره. پشت. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ): 
من غند شدم ز بیم غنده 
چون خرس به کون فتاده در دام.

[ په. ] (اِ. ) سرین، نشستگاه.، ~ کسی گُهی بودن کنایه از: در کاری مشکوک دست داشتن.، ~ سوزه کنایه از: حسادت شدید.،~ گشاد بودن کنایه از: تن به کار ندادن، تنبل و بی حال بودن.، ~ نشور کنایه از: نجس، بی دین و لامذهب. 
(کَ یا کُ ) [ ع. ] (اِمص. ) هستی، وجود.