کسر

کسر. [ ک َ ] ( ع مص ) شکستن چیزی را. || فروخوابانیدن چشم را. || کم تیمارداری کردن شتران را. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). || پر فراهم آوردن مرغ وقت فرود آمدن، منه: عقاب کاسر. ( از منتهی الارب ). فراهم آوردن مرغ بالها را و جمع کردن پرهای خود را و اراده فرود آمدن کردن و قیل: کسر الطائر جناحیه کسراً، در وقتی گویند که بالها را جهت فرود آمدن بهم منضم کند و چون جناحین را ذکر نکنند گویند کسر الطائر کسوراً. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || دوتا کردن وساده را و تکیه نمودن بر آن. || یکان یکان فروختن کالا را. ( از ناظم الاطباء ) ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || فرار دادن گروه را و شکست بر آنها وارد آمدن. ( از ناظم الاطباء ). هزیمت کردن سپاه را. ( از اقرب الموارد ). || کسره دادن و به کسر خواندن [ کلمه را ]. ( از ناظم الاطباء ). الحاق کردن کسره را به حرف. ( از اقرب الموارد ). || بازگشتن از مراد و مقصود. ( از اقرب الموارد ) ( از ناظم الاطباء ). گویند کسرت الرجل عن مراده؛ ای صرفته عنه. ( ناظم الاطباء ). || نقض کردن و مخالفت کردن وصیت شخصی را، کسر فلان الوصیة. || کسرالشعر؛ لم یقم وزنه. ( از اقرب الموارد )