پرآور

تدبیر به خون تیز کند تیغ قضا را این ابر بلا را به سر من سپرآورد

هر گه همای همّت او بال گسترد آفاق را تمام به زیر پرآورد

از روی درد بلبل اگر ناله سر کند گل را نفس گسسته به زیر پرآورد

ما رخت عشق خود زبر آسمان بریم گرمان همای وصل تو زیر پرآورد