پاکت

چه غم گر دامن پاکت به خونم گردد آلوده که فردا هم به آب دیدهٔ من پاک خواهد شد

بی‌کفن و غسل مانده پیکر پاکت تا به سه روز اندر آفتاب حسین جا

که را رسد که کند عیب دامن پاکت که همچو قطره که بر برگ گل چکد پاکی

باد فروزنده این دو گوهر پاکت از صدف دل نه از بحار گرفته

نیست قیاس و وهم را راه بآستان تو پاکتر است دامنت از چه و چون و چند من

دامن پاکت زکرد راه نگهدار آینه دانی که تاب آه ندارد