وداد

چون شنید او بارها آن ظلم وداد او تغافل کرد و داد کس نداد

برم به شکوه مگر داد تو را از وداد به نزد دارای دین جهان رشد و صلاح

سجده گاه کیست این از من مپرس بی خبر روداد جان از تن مپرس

به اینقدر که گل عارض تواش روداد یکی هزار شد امروز اعتبار بسنت

ظلم و جور از طرز و طور و عدل ودادش ناپدید از وهم و بیرون از گمان شد

بعدل وداد کردن در جهان تافت جهان از وی دم نوشیروان یافت