کلمه‌ی «وحدت زمان» در هنرهای نمایشی و سینما به معنای محدود کردن زمان اجرای نمایش به یک بازه کوتاه است. این واژه از مفهوم «unity of time» در نظام نمایش ارسطویی گرفته شده است. در این نظریه، کل داستان یا نمایش باید در یک روز یا دو تا سه ساعت روایت شود. هدف از وحدت زمان، حفظ تمرکز و انسجام داستان برای مخاطب است. با رعایت این اصل، وقایع نمایش به گونه‌ای ارائه می‌شوند که تغییرات زمانی بزرگ ایجاد سردرگمی نکند. وحدت زمان یکی از سه وحدت اصلی ارسطویی است که به همراه وحدت مکان و وحدت عمل مطرح می‌شود. این قانون در تئاتر کلاسیک اروپا به ویژه در نمایشنامه‌های قرن هفدهم رایج بوده است. در سینما و تلویزیون مدرن، این اصل گاهی برای افزایش واقع‌نمایی و درک بهتر مخاطب استفاده می‌شود. رعایت وحدت زمان باعث می‌شود که داستان روان و هماهنگ پیش برود و کشش نمایشی حفظ شود. این مفهوم به کارگردان و نویسنده کمک می‌کند تا زمان‌بندی صحنه‌ها و پیش‌روی داستان را بهینه کنند.
وحدت زمان
فرهنگستان زبان و ادب
ویکی واژه
جمله سازی با وحدت زمان
کالاتازوف بعد از این‌که نتوانست حق ساختِ فیلم براساس رمان را برای خودش بخرد، پروژهٔ ساخت فیلم را کنار می‌گذارد. بعدها علاقهٔ خودِ تارکوفسکی به اقتباسِ از رمان و بسطِ مضمون‌اش بیشتر می‌شود. او امیدوار است با این مضمون، فیلمی بسازد که به وحدتِ سه‌گانهٔ کلاسیک (وحدت زمان، مکان و موضوع) وفادار باشد.
