وتو (Veto) یک واژه لاتین به معنای اجازه نمی‌دهم است و به طور کلی به عمل یا قدرتی اشاره دارد که به یک فرد یا نهاد اجازه می‌دهد تا تصمیمات یا اقداماتی را که توسط دیگران اتخاذ شده‌اند، رد یا لغو کند. این اصطلاح در زمینه‌های سیاسی و حقوقی به کار می‌رود.
در شورای امنیت سازمان ملل، پنج کشور دائمی (آلمان، فرانسه، چین، روسیه و ایالات متحده) حق وتو دارند. این بدان معناست که اگر هر یک از این کشورها در برابر یک قطعنامه رأی منفی دهند، آن قطعنامه به تصویب نمی‌رسد، حتی اگر سایر اعضای شورا به آن رأی مثبت دهند.
در برخی کشورها، رئیس‌جمهور یا مقامات دیگر ممکن است حق وتو بر روی قوانین مصوب پارلمان یا مجلس را داشته باشند. به این معنا که آن‌ها می‌توانند قانونی را که به تصویب رسیده است، رد کنند.
این امتیاز می‌تواند به جلوگیری از تصمیمات ناعادلانه‌ای که ممکن است به نفع اکثریت باشد، کمک کند و به ایجاد توازن در قدرت بین نهادها یا کشورها کمک می‌کند و مانع از تمرکز قدرت در دست یک گروه خاص می‌شود.
