نقاره

نقاره به معنای یک نوع ساز کوبه‌ای است که معمولاً از فلز ساخته می‌شود و به شکل دو کاسه مقعر و به هم چسبیده طراحی شده است. این ساز در بسیاری از فرهنگ‌ها و به ویژه در موسیقی سنتی ایرانی، به عنوان یک ساز ضربی استفاده می‌شود.

ویژگی‌ها و کاربردها

ساختار: نقاره معمولاً از مس یا برنج ساخته می‌شود و دارای دو کاسه است که به هم متصل شده‌اند. سطح آن با پوست حیوانی پوشیده می‌شود که به صدا دادن ساز کمک می‌کند.

صدا و نواختن: این ساز با ضربه زدن به سطح آن با چوبی مخصوص نواخته می‌شود و صدای خاص و بلندی تولید می‌کند. صدای این ساز معمولاً در مراسم‌های رسمی، مذهبی و جشن‌ها به کار می‌رود.

کاربرد در مراسم: نقاره به عنوان ساز همراه در مراسم مختلف، از جمله عروسی‌ها، جشن‌ها و جشن‌های مذهبی استفاده می‌شود. همچنین در برخی از مراسم سوگواری نیز به کار می‌رود.

تصویر معنی نقاره

لغت نامه دهخدا

( نقارة ) نقارة. [ ن ِ رَ ] ( ع اِمص ) حرفه نقار. کنده گری روی چوب و سنگ، و نقاشی روی ساز وبرگ اسب. ( از اقرب الموارد ). رجوع به نَقّار شود.
نقارة. [ ن َق ْ قا رَ ] ( ع ص ) تأنیث نقار است. ( از اقرب الموارد ). رجوع به نَقّار شود. || ( اِ ) آن آهن که بدان نقش کند زرگر. ( مهذب الاسماء ). آن آهن که بدان کنده گری کنند. ( یادداشت مؤلف ).
نقارة. [ ن ُ رَ ] ( ع اِ ) آن قدر که مرغ به یک منقار زدن برچیند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ).
نقاره. [ ن َ / ن َق ْ قا رَ / رِ ] ( از ع، اِ ) نوبت و کوس. ( آنندراج ). نوبت و نوعی از طبل کوچک و کوس و کوست. ( ناظم الاطباء ). تبیره. ( یادداشت مؤلف ). نوعی طبل کوچک دوتائی. دو طبل کوچک متصل بهم، یکی بزرگتر و صدایش بم تر است، و یکی کوچکتر با صدای زیرتر. آلت نواختن، نقاره دو عدد چوب است به نام چوب نقاره و با دو دست نواخته می شود. گاهی یک دست در بم و دست دیگر در زیر کار می کند و گاه هر دو چوب به بم یا به زیر می خورد. کاسه نقاره از مس است و پوست آن از پوست گاو که کلفت تر است تهیه می شود. ( فرهنگ فارسی معین. از سرگذشت موسیقی ایران خالدی ج 1 ص 208 ).
- نقاره آفتاب زرد؛ نوبتی که وقت شام بر در ملوک زنند. ( آنندراج ):
درآخر عمر عیش پیران
نقاره آفتاب زرد است.ایما ( از آنندراج ).- امثال:
این آش و این نقاره.
|| در موسیقی، در قسمت فوقانی از دو جزء شکم تار است که بر بالای کاسه و زیر دسته جای دارد. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ معین

(نَ رِ ) [ ع.نقارة ] (اِ. ) نوعی طبل کوچک دوتایی که با دو چوب باریک نواخته می شود.

فرهنگ عمید

نوعی طبل که با دو چوب باریک نواخته می شود.

فرهنگ فارسی

نوعی ازطبل کوچک که نقاره خانه بادوچوب بزنند
( اسم ) ۱ - نوعی طبل کوچک دوتایی. توضیح ۱ دو طبل کوچک متصل بهم است: یکی بزرگتر که صدایش بم تر است و یکی کوچکتر با صدای زیرتر. آلت نواختن نقاره دو عدد چوب است بنام چوب نقاره وبا دو دست نواخته میشود. گاهی یک دست در بم و دست دیگر در زیر کار میکند. گاه هر دو چوب به بم یا به زیر میخورد. کاسه نقاره از مس است و پوست آن از گاو تهیه میشود که کلفت تر است. توضیح ۲ نقاره زدن در نقاره خانه [ نوبت ] شاهی بشمار میرفته و این عمل تا عهد پهلوی اول در نقاره خانه در سردر باغ ملی اجرا میشده و در بقاع متبرکه نیز زایران از نقاره چی تقاضای نقاره زدن کنند برای بر آورده شدن حاجات خود.
آن قدر که مرغ به یک منقار زدن بر چیند.

فرهنگستان زبان و ادب

{naker, nacara, naqqarah} [موسیقی] سازی کهن و شرقی از خانوادۀ پوست صداها، معمولاً به صورت جفت، با کوک های متفاوت

دانشنامه عمومی

نقاره (گرمی). نقاره یک روستا در ایران است که اردبیل شهرستان گرمی در دهستان اجارود شمالی واقع شده است. نقاره 108نفر جمعیت دارد. این روستا دارای سه تپه باستانی به نام نقاره دارد که در به ثبت ملی هم رسیده است. شغل اصلی اهالی غالباً کشاورزی و دامداری می باشد. در سال های اخیر به دلیل نبود کار اکثر مردم این روستا به شهر های بزرگ مهاجرت کرده اند

دانشنامه آزاد فارسی

نَقّاره (naqqara)
طبل کوچک کشورهای اسلامی، قفقاز، آسیای مرکزی. این ساز در موسیقی نظامی، مذهبی، و آیینی به کار می رود. نقاره را از نقره، مس، برنج، چوب، یا سفال می سازند. این ساز اغلب به شکل مضاعف است و از دو طبل کوچک و بزرگ تشکیل شده که ساختار هر کدام به شکل تخم مرغ یا گلدانی است که روی دهانۀ آن پوست کشیده شده و با ضربات چوب نواخته می شوند. نقاره کاربردهای متنوعی داشته که امروز بیشتر آن ها منسوخ شده است. مهم ترین کاربرد آن در مجالس عروسی و شادمانی، و به همراه سرنا یا کرنا است. نقاره در نقاره خانه آستان قدس رضوی همراه با کرنا و در اوقات شرعی و اعیاد مذهبی نواخته می شود.