میل گرفتن

(گِ رِ تَ )(مص ل. ) ورزش باستانی کردن به وسیلة میل، گرداندن میل های چوبی سنگین به دور شانه.

( مصدر ) ( زورخانه ) ورزش باستانی کردن بوسیله میل گردانیدن میلهای چوبین نسبه سنگین بدورشانه گبورگه گرفتن.

ورزشکاران در زورخانه هر کدام یک جفت میل از جایگاه ویژه میل ها که در بالای گود و نزدیک آن است برمی دارند و نخست میاندار به هر یک از ورزشکاران تعارف می کند که میانداری بپذیرند و اگر کسی نپذیرفت، همان میاندار میل ها بر شانه خود می گذارد و دیگران از او پیروی می کنند و با ضرب مرشد میل گرفتن را آغاز می کنند.
میل گرفتن سه گونه است: میل سنگین، میل چکشی یا سرنوازی و میل جفتی.
ورزشکاران با آهنگ ضرب و آواز مرشد آرام و سنگین یک بار میل دست راست را روی شانه و پشت و پهلو و سینه راست می چرخانند و میل دیگر را پیش سینه چپ رو به بالا نگاه می دارند، و بار دیگر میل دست چپ را روی شانه و پشت و پهلو و سینه چپ می چرخانند و میل دیگر را پیش سینه راست رو به بالا نگاه می دارند که به آهنگ۱۲۴ می باشد؛ این کار به این روش ادامه می یابد.
ورزشکاران با آهنگ ضرب مرشد که تند و با شتاب است میل را بروی شانه ها و پشت و پهلو و سینه به تندی می چرخانند. که به آهنگ ۱۰۴ می باشد.
نخست دو میل را در برابر هم روی سینه نگاه می دارند سپس پی در پی باهم به پس می برند و بازمی گردانند. ورزشکاران پس از میل گرفتن برای در کردن خستگی دسته میل ها را در دست می گیرند و ته آن را بر کف گود می گذارند و میل ها را تک تک پیش و پس می برند و می نشینند و بلند می شوند.

ورزش باستانی کردن به وسیلة میل، گرداندن میل‌های چوبی سنگین به دور شانه.

💡 همه ره بد افکنده پنجاه میل گرفتند تیرست و پنجاه پیل