واژه‌ی مَکتوم صفتی است عربی که در زبان فارسی به‌کار می‌رود و به معنای پوشیده و پنهان‌شده است. این کلمه در متون کهن و فرهنگ‌های لغت، از جمله غیاث‌اللغات و آنندراج، با تعریف پوشیده ثبت شده و در منابعی مانند ناظم‌الاطباء نیز به‌صورت پنهان و پوشیده معنا گردیده است. به‌طور کلی، می‌توان گفت مکتوم بیانگر حالتی است که چیزی در پس پرده‌ی خفا قرار گرفته یا از دیدگان و آگاهی دیگران دور نگه داشته شده باشد.
در کاربردهای ادبی و رسمی، این واژه برای اشاره به امور سرّی، اسرار نهفته یا حقایقی که عمداً یا غیرعمد پنهان نگاه داشته شده‌اند، استفاده می‌شود. برای نمونه، می‌توان از ترکیباتی چون راز مکتوم یا علم مکتوم نام برد که در آن‌ها بر پنهان‌بودن و محفوظ‌ماندنِ موضوع تأکید می‌گردد. این اصطلاح در متون عرفانی، فلسفی و تاریخی نیز حضوری پررنگ دارد و بر مفهومی عمیق‌تر از یک پنهانی ساده دلالت می‌کند. بنابراین، مکتوم واژه‌ای است با بار معنایی قدرتمند که بر پوشیدگی و نهفتگی دلالت دارد. استفاده از آن در زبان فارسی امروزی، هرچند کمتر متداول است، اما در نوشتارهای رسمی، ادبی و پژوهشی برای انتقال دقیق مفهومِ پنهان‌داشته‌شده یا مستور کاربرد دارد و گویای ظرافت و غنای زبانی در بیان مفاهیم انتزاعی و پیچیده است.
