موطن

سفر گزیدی چندی بسوی موطن خود چنان که شد بسوی بیشه شیر شرزه نر

هست دنیا محل کون و فساد موطن خیر و شرّ و جهل و رساد

تن تو باد طرب را و طیب را موطن دل تو باد خرد را و علم را معدن

گرفته بود گهی چند میش موطن شیر گرفته بود گهی چند زاغ مسکن باز

چه عجب گر روح موطنهای خویش که بُدستش مسکن و میلاد پیش