مشو

غافل مشو ز من که جگر گوشهٔ دلم جویا سرشک از سر مژگان چکیده ام

در کهنسالی ز مرگ ناگهان غافل مشو برگ چون شد زرد از باد خزان غافل مشو

امروز چها باین جفا کش کردی باز این دل خسته را مشوق کردی

غافل مشو از زاری ما ای گل رعنا این اشک جگرگون نگر و چهرهٔ کاهی

گفتی که مشو عاشق دیوانه کند عشقت گر توندهی پندم دیوانه نخواهم شد