لغت نامه دهخدا
مسبغ. [ م ُ ب َ ] ( ع ص ) نعت مفعولی ازمصدر اسباغ. رجوع به اسباغ شود. || ( در اصطلاح عروض ) چون به جزوی که در آخر آن سببی باشد الفی درافزایند آن را مسبغ گویند یعنی تمام کرده، و بعضی آن را مُسبَّغ خوانند، از تسبیغ تا مبالغت بیشتر باشد تمام کردن را. ( المعجم ). و رجوع به مُسَبَّغ شود.
مسبغ. [ م ُ س َب ْ ب ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از مصدر تسبیغ. رجوع به تسبیغ شود. || شترماده که بچه قریب زادن را افکنده باشد. ( منتهی الارب ). بارداری که بچه خود را افکنده باشد در حالی که موی برآورده باشد. ( اقرب الموارد ).
مسبغ. [ م ُ س َب ْ ب َ ] ( ع ص ) نعت مفعولی از مصدر تسبیغ. رجوع به تسبیغشود. || نوزادی که پس از دمیدن روح، مادرش او را سقط کرده باشد. ( از ذیل اقرب الموارد ). || ( اصطلاح عروض ) رملی است که بر جزء آن حرفی افزوده گردد، چون فاعلاتان. ( از ذیل اقرب الموارد از تاج ). نیز «مفاعیلان » در هزج. و رجوع به مُسبَغ شود.
