لرزنده

سر و پایش لرزنده چون بید ماند ز دیده بسی خون دل برفشاند

درین باغ یک شاخ و یک برگ نیست که لرزنده از صرصر مرگ نیست

دلاوران ویلان گشته زرد و لرزنده چو برگ بید که بروی دم خزان بجهد

سراپاش چون بید لرزنده ماند از آواز آن دو به جان زنده ماند

در سینهٔ دل زیر و زبر گشته ز خویت لرزنده‌تر از قطرهٔ آبیست معلق

جان گشت لرزنده زان تیره ابر که کر شد از آن نعره گوش هژبر