قرارداد

قرارداد، عقد، پیمان یا کنترات به معنای یک توافق الزام‌آور میان افراد است که حقوق و وظایف طرفین را مشخص می‌کند. در اصطلاح حقوقی، این توافق به معنای هم‌راستایی دو یا چند اراده برای ایجاد یک اثر حقوقی است. به عبارت ساده‌تر، هرگاه برای ایجاد یک اثر حقوقی مانند خرید (بیع)، اجاره و موارد مشابه، نیاز به توافق و هم‌فکری حداقل دو اراده باشد، عقد شکل می‌گیرد. بر اساس این تعریف، ماهیت‌هایی مانند وصیت تملیکی و دیگر مواردی که نیاز به قبول یا توافق ندارند، از دامنه تعریف عقد خارج می‌شوند. در قوانین ایران، انواع مختلفی از قراردادها وجود دارد، از جمله قرارداد بیع، قرارداد کاری، مضاربه و دیگر انواع. قانونگذار ایران در ماده ۱۸۳ قانون مدنی، عقد را به این صورت تعریف کرده است: عقد عبارت است از اینکه دو یا چند نفر در مقابل دو یا چند نفر دیگر تعهد بر امری نمایند و مورد قبول آنها باشد. به این تعریف انتقاداتی وارد شده است، از جمله اینکه این تعریف عقود تملیکی را به دلیل محدودیت در تعهد طرفین در جمله قانونگذار شامل نمی‌شود. این انتقاد از سوی بزرگان علم حقوق ایران به این شکل پاسخ داده شده است که: اگرچه متن این ماده از قانون فرانسه اقتباس شده است، اما...

تصویر معنی قرارداد

لغت نامه دهخدا

قرارداد. [ ق َ ] ( ن مف مرکب، اِ مرکب )دارای پایداری. || منصوب و مقرر و برقرار. تعیین شده. قول. شرط. پیمان. || اقرار. || دستور. || قانون. || ختم عمل. || قرارنامه. ( ناظم الاطباء ).
- صلح قرارداد؛ صلحی که بواسطه عهد و پیمان تعیین و قرار شده باشد. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ معین

( ~. ) [ ع - فا. ] (اِمر. ) پیمان، عهد.

فرهنگ عمید

۱. تعهدی معملاً کتبی که بر اساس آن دو یا چند شخص حقیقی یا حقوقی وظایف و حقوقی نسبت به هم در نظر می گیرند.
۲. عهدنامه، پیمان.

فرهنگ فارسی

( صفت اسم ) ۱ - اتفاق دو یا چند تن در امری ۲ - پیمان عهد نامه قرار نامه. یا قرار داد سیاسی. عهد نامه سیاسی پیمان سیاسی.

دانشنامه آزاد فارسی

هرگونه توافق و تراضی بین دو یا چند شخص دربارۀ امری که مورد قبول ایشان باشد. موضوع قرارداد ممکن است تعهد به پرداخت وجه باشد، یا انجام دادن کار یا خودداری از انجام دادنکار. نوشتن قرارداد الزامی نیست و می تواند شفاهی باشد. مثلاً در قانون ناظر به مصرف کنندگان، قرارداد با فروش کالا تحقق پیدا می کند. قرارداد، مانند عقد، سه عنصر دارد: طرفین، رابطۀ حقوقی، موضوع یا مضمون قرارداد. قرارداد، عقد و معامله گاه به صورت مترادف استعمال می شود که نادرست نیست، لکن با اندکی دقت می توان تفاوت هایی را بین آن ها تشخیص داد. منظور از عقد، عقود معیّن نوزده گانه است که احکام و آثار آن ها در قانون مدنی آمده است. قرارداد، هرگونه تراضی و توافق است که متضمن تعهد طرفین باشد و معامله، قراردادی است که موضوع آن ها جنبۀ مالی و اقتصادی داشته باشد. به موجب مادۀ ۱۰ قانون مدنی قراردادهایی که برطبق قانون تنظیم می شود معتبر بوده و بین طرفین لازم الاجراست. شرایط صحت قرارداد، همان شرایطی است که در مورد صحت عقد وجود دارد: قصد و رضای طرفین، اهلیت طرفین، معیّن بودن موضوع قرارداد، مشروعیت جهت قرارداد یا معامله. بنابراین هر قرارداد ظاهراً صحیح، ممکن است در صورت وجود اشتباه، تدلیس، اجبار و یا فقدان شرایط قانونی در یک طرف، غیرقابل اجرا باشد. قراردادهایی که به قصد اجرای اعمال مجرمانه یا غیراخلاقی منعقد می شود، همین طور قراردادهای متضمن قمار و شرط بندی باطل اند.