فیال

فیال.( اِ ) زمینی را گویند که بار اول آن را زراعت کرده باشند. ( برهان ). زمینی که اول بار بکارند. ( اسدی ). مؤلف نویسند: غلط است و معنی «ابتکار» دارد و در شعر بوشکور که شاهد اسدی است «از فیال » یعنی «ابتکاراً واز روی ابتکار». در حاشیه فرهنگ اسدی نسخه نخجوانی نوشته شده: بزبان به لخیان نخست بود و از فیال یعنی از اول، از نخست. ( یادداشتهای مؤلف ):
پس این داستان کش بگفت از فیال
ابر سیصدوسی وسه بود سال.ابوشکور.
فیال.( ع اِ ) بازیی است مر فتیان عرب را. ( منتهی الارب ).
فیال. [ ف َی ْ یا ] ( خ ص ) صاحب فیل و پیلبان. ( منتهی الارب ): فیالان سلطان بر پی آن فیلان برفتند. ( ترجمه تاریخ یمینی ).
فیال. ( اِخ ) دهی است از دهستان قلعه
حاتم شهرستان بروجرد که دارای 87 تن سکنه است. آب آن از قنات و محصول عمده اش غله، چغندر و باقلاست. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6 ).

(اِ. ) تیری که پیکان آن دو شاخ باشد.

فیلبان.
اول، آغاز، ابتدا: بر این داستان کش بگفت از فیال / اَبَر سیصدوسی وسه بود سال (ابوشکور: شاعران بی دیوان: ۱۰۳ ).

( اسم ) تیری که پیکان آن دو شاخه باشد.
صاحب فیل و پیلبان

تیری که پیکان آن دو شاخ باشد.

💡 من کل معنیلطیف احتسیقدحاً و کل ناطقة فیالکون تطربنی

💡 در هر لباس روی نماید به دلبری گر شرح عشوه‌هاش بگویم فیال‌ها

💡 فیالیت ما بینی و بین احبتی من البعد ما بینی و بین المصائب

💡 البحر بحر علیما کان فیالقدم ان الحوادث امواج و انهار

💡 لالون فیالنور، لکن فیالزجاج بدا شعاعه فترا آیفیه الوان