فنار واژه‌ای ترکی و مأخوذ از واژه‌ی فرانسوی Phare است. این کلمه در فارسی به چراغی اطلاق می‌شود که اطراف آن پوشیده و محفوظ است تا نور آن در برابر باد خاموش نشود. به همین دلیل، در فرهنگ‌ها به معنای «چراغ بادی» نیز آمده است.
فنار بیشتر در فضاهای باز یا شرایطی که احتمال وزش باد وجود دارد، استفاده می‌شود. ساختار آن معمولاً به گونه‌ای است که شعله یا منبع نور درون محفظه‌ای شیشه‌ای یا فلزی قرار می‌گیرد. این ویژگی باعث می‌شود که نور پایدار بماند و در موقعیت‌های سفر، کوه‌پیمایی یا زندگی سنتی، ابزاری ضروری محسوب شود.
واژه‌ی فنار از نظر مفهومی، نماد چراغی مقاوم در برابر خاموشی است. در فارسی گاهی آن را با «چراغدانی محفوظ» یا «چراغ بادی» برابر می‌گیرند. در زبان‌های اروپایی نیز ریشه آن با معنای «فانوس دریایی» پیوند دارد، هرچند در فارسی بیشتر برای چراغ‌های دستی و محافظ‌دار به کار رفته است.
