فظ

لغت نامه دهخدا

فظ. [ ف َظظ ] ( ع ص ) مرد درشت خوی بدخوی سنگدل بدزبان. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). درشتخوی. ( ترجمان علامه جرجانی ترتیب عادل بن علی ). || ( اِ ) آب شکنبه که در بیابان بی آب، شکم شتر کفانیده، سرگین افشارده بخورند. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || ( مص ) بیفشاردن آب شکنبه را. ( منتهی الارب ).
فظ. [ ف َ ] ( رمز ) رمز فظاهرٌ. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ معین

(فَ ظّ ) [ ع. ] (ص. ) درشت خو و بدزبان.

فرهنگ فارسی

رمز فظاهر

ویکی واژه

درشت خو و بدزبان.

جمله سازی با فظ

گر حدیثت کژ بود معنیت راست آن کژی لفظ مقبول خداست
اندر آن دم که خوش زبان باشد گوش را لفظ او چو جان باشد
فکند اگر گرهی روزگار در کارت مدار بیم که باشد گره‌گشا حافظ
چه شد ز آدمیت زد ار لفظ دم؟ چو معنی پری‌وار ازان کرده رم
حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی من از آن روز که در بند توام آزادم
بسوخت حافظ و کس حالِ او به یار نگفت مگر نسیم پیامی خدای را ببرد
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
چلاق
چلاق
چیست
چیست
هیت
هیت
آبان
آبان