فرّه ایزدی

فرّه ایزدی مفهومی است که در فرهنگ ایرانی به معنای درخشش و نوری الهی در وجود انسان‌ها به کار می‌رود. این اصطلاح نشان‌دهنده نوعی فضیلت و برتری است که به افراد خاصی داده می‌شود و آن‌ها را از دیگران متمایز می‌سازد. فرّه ایزدی به عنوان یک نعمت الهی تلقی می‌شود که به صاحبانش قدرت و توانایی‌های خاصی می‌بخشد. این مفهوم در ادبیات و تاریخ ایران عمق زیادی دارد و به نوعی به خصلت‌های نیکو و برجسته افراد اشاره دارد. فرّه ایزدی به عنوان یک نشانه از ارتباط عمیق فرد با عالم قدسی و الهی شناخته می‌شود. در واقع، این ویژگی در افراد باعث می‌شود تا آن‌ها توانایی انجام کارهای بزرگ و ماندگار را پیدا کنند. در فرهنگ ایرانی، فرّه ایزدی نه تنها به عنوان یک ویژگی فردی، بلکه به عنوان یک مسئولیت اجتماعی نیز در نظر گرفته می‌شود. افرادی که این ویژگی را دارند، انتظار می‌رود که از آن در جهت خدمت به جامعه و بشریت استفاده کنند. لذا، این مفهوم به نوعی الهام‌بخش رفتارهای نیک و خدمت به انسان‌ها و جامعه است و به تداوم ارزش‌های مثبت در فرهنگ ایرانی کمک می‌کند.