واژه «استغنا» در زبان فارسی به معنای بینیازی، خودکفایی و عدم وابستگی به دیگران است. فردی که به استغنا رسیده باشد، احساس کمبود یا نیاز شدید به دیگران ندارد و میتواند بدون تکیه بر دیگران زندگی کند. این مفهوم هم میتواند جنبه مادی داشته باشد، یعنی استقلال مالی و اقتصادی، و هم جنبه معنوی و روانی، یعنی رضایت درونی و آرامش از آنچه دارد و نیازی به کسب بیشتر احساس نمیکند.
از نظر اخلاقی، استغنا به انسان کمک میکند تا در برابر فشارهای اجتماعی و اقتصادی مقاوم باشد و کمتر تحت تأثیر حسادت، طمع یا ترس از کمبود قرار گیرد. کسی که استغنا دارد، به جای نگرانی از نداشتهها، قدر داشتهها را میداند و با شکرگزاری و آرامش زندگی میکند. این ویژگی باعث میشود روابط انسانی او نیز سالمتر باشد، زیرا وابستگی افراطی و انتظار دائمی از دیگران در رفتار او کمتر دیده میشود.
