واژه فرازه که در لغت‌نامه دهخدا و آنندراج به معنی جای بلند یا فراز تعریف شده است، گویای مفهوم بلندی، ارتفاع و اوج است. این واژه می‌تواند به جنبه‌های مختلفی اشاره داشته باشد؛ از بلندی‌های جغرافیایی مانند کوه‌ها و تپه‌ها گرفته تا مفاهیم انتزاعی‌تر مانند اوج موفقیت، تعالی یا جایگاه رفیع. در ادبیات فارسی، فراز و بلندی همواره نمادی از قدرت، شکوه و دسترسی به چشم‌اندازهای وسیع بوده است.
بسته به بافت معنایی، فرازه می‌تواند تعابیر گوناگونی بیابد. در یک مفهوم فیزیکی، به موقعیتی اشاره دارد که از سطح پایین‌تر، دید بهتری به محیط اطراف ارائه می‌دهد و دستیابی به آن نیازمند تلاش و صعود است. این بلندی، چه در طبیعت و چه در ساختارهای بشری، مکانی برای نظارت، فرماندهی یا صرفاً لذت بردن از منظره‌ای پانورامیک است. اهمیت فرازه در همین توانایی آن برای فراتر رفتن از محدودیت‌های دید عادی و درک وسیع‌تر از پیرامون نهفته است.