در زبان عربی، عالما به صورت قید به کار می‌رود و به معنای از روی علم یا دانسته است. این قید بر آگاهی و علم داشتن فاعل در حین انجام یک عمل تأکید دارد. در مقابل، عالمان جمع واژه عالم است که به دانشمندان، فضلا و صاحبان دانش اطلاق می‌شود. این تمایز در زبان مبدأ، پایه‌ای برای درک صحیح کاربرد این واژگان در زبان فارسی نیز هست.
در زبان فارسی، کلمه عالما نیز به عنوان یک قید رایج است و معنای آگاهانه، با اطلاع و دانسته را منتقل می‌کند. این قید، همانند کاربرد عربی آن، بر عمدی بودن و یا علمی بودن عمل تأکید دارد و نشان می‌دهد که فاعل با علم و آگاهی به انجام کاری پرداخته است. برای مثال، در جمله‌ای مانند او عمداً این اشتباه را نکرد، بلکه علما آن را پذیرفت، منظور این است که او با آگاهی و علم به این موضوع، آن را پذیرفته است.
این درک دقیق از معنای عالما به عنوان قید، به ما کمک می‌کند تا از کاربرد نادرست آن به جای عالمان که به دانشمندان اشاره دارد، پرهیز کنیم. در زبان فارسی، وقتی قصد اشاره به گروهی از دانشمندان داریم، باید از واژه عالمان یا مترادف‌های آن مانند دانشمندان، دانشوران یا فرهیختگان استفاده کنیم. بنابراین، دقت در تلفظ و کاربرد این دو واژه، که هرچند شباهت ظاهری دارند اما معنایی متفاوت را منتقل می‌کنند، برای حفظ رسایی و دقت زبان فارسی ضروری است.