طفلی

همچو آن طفلی ‌که بستانش‌ کند خمیازه سنج زخم دل از شوق پیکانت نمی‌بندد دهان

باده طفلی است که با پیر و جوان می بازد می چو آمد به میان عاقل و دیوانه یکی است

ای دریغان سر به باغ کامرانی کاسمان کرد در طفلی چو گل پیراهن عمرش قباه

بی مربی، خون ز نوک خامه ی من می رود همچو آن طفلی که گریان باشد از بی مادری

آن بیدلم که کشتی طوفان رسیده بود در طفلی از تپیدن دل گاهواره ام

جان من از عشق شمس الدین ز طفلی دور شد عشق او زین پس نماند با مویز و جوز و کوز