لغت نامه دهخدا
طبر. [ طِ ] ( ع اِ ) ستون قصر. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). یک رکن خانه. ( منتخب اللغات ).
طبر. [ طَ ب َ ] ( معرب، اِ ) معرب تبر. فاس.
طبر. [ طَ ب َ ] ( اِخ ) نام ولایت طبرستان است که مازندران باشد و بید طبری که به بید مجنون اشتهار دارد منسوب بدانجاست. ( برهان ). طبرستان باشد که دیار استراباد است. و بید طبری به آن منسوب است. و آنرا بید موله نیز گویند:
همچو مستان صبوحی زده افتان خیزان
شاخهای سمن تازه و بید طبری.ظهیر.رجوع به طبرستان شود.
طبر. [ طَ ب َ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان شقان بخش اسفراین شهرستان بجنورد، واقع در 82هزارگزی شمال باختری اسفراین و 18هزارگزی جنوب شوسه عمومی بجنورد به شقان. کوهستانی وسردسیری است با 1628 تن سکنه. آب آن از قنات و چشمه. محصول آنجا غلات. شغل اهالی زراعت و مالداری. راه آن اتومبیل رو است. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9 ).
طبر. [ طَ ب َ ] ( اِخ ) دهی است از بخش هویزه شهرستان دشت میشان، واقع در 30هزارگزی باختری هویزه، کنار شعبه نهر سابله. دشت، گرمسیر با 600 تن سکنه. آب آن از هور. محصول آنجا لبنیات. شغل اهالی گله داری و گاومیش داری. راه آن در تابستان اتومبیل رو است. بنای امامزاده فاضل قدیمی است.ساکنین از طایفه بنی صالح هستند و برای تعلیف احشام به ییلاق میروند. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6 ).
