سبکسر

سبک سر. [ س َ ب ُ س َ ] ( ص مرکب ) مخفف سبکسار. بی مغز و بی وقار و کم مایه. ( آنندراج ). فرومایه. ( غیاث ). نادان. کم خرد:
برهّام گفت این بد ناهمال
دلیر و سبک سر مرا بود خال.فردوسی.کسی را کجا چون تو کهتر بود
ز دشمن بترسد سبک سر بود.فردوسی.سر مردمی بردباری بود
سبک سر همیشه بخواری بود.فردوسی.جوان هم سبک سر بود خویش کام
سبک سر سبکتر درافتد بدام.اسدی ( گرشاسب نامه ).سپه را چو مهتر سبک سر بود
شکستن گه کین سبک تربود.اسدی.سبک سران حسد گر زبون عزم تواَند
عجب مدان که شود خس بدست باد اسیر.اثیر اخسیکتی.چون عاشق دلتنگ بر روی اصفهان سرگردان وتردامن سبک سر در ایام بهار بهر سوی روان و دوان. ( ترجمه محاسن اصفهان ص 12 ).
بر سبک سر نشاید ایمن بود
که سبک سر بسر درآید زود.اوحدی.

( ~. سَ ) (ص مر. ) نک سبکبار.

۱. سبک مغز، سفیه، بی خرد: سر مردمی بردباری بود / سبک سر همیشه به خواری بود (فردوسی: ۷/۱۵ ).
۲. خودرای.
۳. فرومایه، پست.

( صفت ) ۱ - خوار فرومایه. ۲ - بی وقار بی تمکین. ۳ - مفلس تهیدست. ۴ - از اصحاب قلوب.

نک سبکبار.

💡 تمکین ما ز چرخ سبکسر به باد رفت خوش دستگاه انجمن انجمیم ما

💡 عبث از تلاش سبکسری نشوی ستمکش آرزو که به باد می‌شکند کمان پر ناوک هدف غرض

💡 سهل است دستگاه غرور سبکسران آتش نگردد آن همه از خار و خس بلند

💡 به کوه، موجه دریا چه می کند صائب؟ علاج خصم سبکسر به بردباری کن

💡 بود چو سنگ فلاخن همیشه سرگردان سبکسری که ز میزان عدل کرد عدول