اصطلاح زنده باد در زبان فارسی، عبارتی پرکاربرد و سرشار از مفهوم است که از دیرباز در فرهنگ و ادبیات ایران جایگاهی ویژه داشته است. این عبارت که در اصل به معنای پاینده باش یا جاودان بمان است، در بطن خود، دعایی برای بقا، دوام و سربلندی را نهفته دارد. کاربرد اصلی آن به عنوان یک شعار یا فریاد تحسین و حمایت است که در موقعیت‌های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی برای ابراز وفاداری، همدلی و پشتیبانی از یک شخص، گروه، اندیشه یا آرمان به کار می‌رود. ریشه‌های این عبارت را می‌توان در فرهنگ کهن ایران و میل به جاودانگی و نیک‌بختی جستجو کرد، جایی که در ابراز علاقه‌مندی و آرزوی سلامتی برای دیگران، نقشی اساسی ایفا می‌کرده است.
در طول تاریخ، زنده باد به عنوان نمادی از همبستگی و مقاومت در برابر ناملایمات و همچنین به عنوان بیانیه‌ای برای تایید و ستایش، کاربردهای متنوعی یافته است. در دوران مبارزات سیاسی و اجتماعی، این عبارت به شعاری فراگیر برای بسیج افکار عمومی و اعلام حمایت از رهبران یا اهداف مشترک تبدیل شده بود. فراتر از کاربردهای سیاسی، زنده باد در گفتگوهای روزمره نیز به وفور شنیده می‌شود؛ گاه برای تشکر و قدردانی از لطفی، گاه برای ابراز تحسین نسبت به هنری یا اثری، و گاه صرفاً به عنوان عبارتی دوستانه برای تاکید بر سلامت و نیک‌روزی طرف مقابل. این گستره وسیع کاربرد، نشان‌دهنده انعطاف‌پذیری و عمق معنایی این عبارت در زبان فارسی است.