رگ کردن واژه‌ای چندوجهی در زبان فارسی است که معنای دقیق آن بسته به بافت و کاربرد جمله، دستخوش تغییر می‌شود. در یک معنای رایج، به‌ویژه در قلمرو پزشکی و ورزش، این اصطلاح به رگ به رگ شدن اشاره دارد. این حالت، که آسیب‌دیدگی رباط‌ها یا کپسول مفصلی را توصیف می‌کند، در اثر کشیدگی یا پارگی این بافت‌های همبند رخ می‌دهد و معمولاً در ناحیه مچ پا شایع است. این تعریف، جنبه آسیب‌شناختی و فیزیکی واژه را برجسته می‌سازد.
در بستری دیگر، این واژه در زبان عامیانه کاربردی متفاوت داشت و به پدیده جاری شدن شیر از پستان زن پس از زایمان اشاره می‌کرد. این معنا، ارتباط واژه با فرآیندهای بیولوژیکی و زایشی را نشان می‌دهد و گواهی بر غنای معنایی و تحول کاربرد واژگان در طول زمان است. فراتر از این دو معنای مشخص، رگ کردن در معنای لغوی‌تر خود، به مفاهیمی چون قطع شدن، شکستن یا حتی ایجاد حفره نیز اشاره دارد. این کاربردها، که کمتر مصداق دارند، نشان می‌دهند که چگونه یک واژه می‌تواند طیف وسیعی از معانی را در بر گیرد و چگونه درک عمیق معنای آن، مستلزم توجه دقیق به جمله و موقعیتی است که واژه در آن به کار رفته است. به طور خلاصه، رگ کردن نمونه‌ای گویا از پیچیدگی و ظرافت زبان فارسی است.