رعیتی

رعیتی، مکن ای خواجه با سلاطین حرب پیاده ای، مزن ای شاه با سواران تیغ

تو به حسن پادشاهی، دل عاشقت رعیت خنکا رعیتی کو، چو تو پادشاه دارد

جهان ز معدلت او چنان شدست که روزی رعیتی نرود پیش حاکمی بتظلم

رفت بغمزه تو دل خونشد و ریخت از مژه گو چکند رعیتی در کف ترک لشکری

رعیتی است چو خاری بیا امیر شوم میسراست غنا من چرا فقیر شوم