رسوم

بلکه مرسوم دگر دادی از خویش به تو تا ترا چیره شود کام و زبان در گفتار

چون جان مرا هست به مدح تو تعلق مپسند مرا در غم مرسوم معلق

از شبستان دل تیره خصمت داده هندوی چرخ بشام سیه آسا مرسوم

هر آنکه خدمت شاه زمانه کرده بود رسوم و سیرت او دیده و گرفته هنر

درویش کوی خود را مرسوم غم رسانی گفتی نشاید اما این بخل هم نشابد

از لَبَت هر سالْ ما را شِکَّری مَرسوم بود سالِ نو گشت آخر آن مَرسوم نَتْوان تازه کرد