آبراهه یا کانال که با نام تُرعه نیز شناخته میشود، یک راه آبی مصنوعی است که به دست انسان حفر میشود. این سازههای آبی عمدتاً به دو دستهٔ اصلی تقسیم میشوند: قناتها یا راهآبهایی که برای انتقال و عبور دادن آب احداث میشوند، و راههای آبی که به منظور تردد کشتیها و سایر وسایل نقلیهٔ آبی ساخته شده و معمولاً به رودخانهها، دریاچهها یا اقیانوسها متصل میگردند. در برخی موارد، کانالها بخشی از یک مسیر آبی موجود را تشکیل میدهند؛ مانند زمانی که یک رودخانه، کانالبندی میشود و با استفاده از ماشینآلات ویژه، عریضتر و عمیقتر میشود. کانالهای مصنوعی عموماً طول بیشتری نسبت به کانالهای طبیعی دارند و از نظر ابعاد نیز تنوع زیادی دارند؛ از کانالهای کوچک برای عبور قایقهای باریک گرفته تا کانالهای عظیم که امکان تردد کشتیهای بزرگ و ورود آنها به اقیانوسها را فراهم میکنند.
قدیمیترین کانالهای شناختهشده به ۴۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح در منطقهٔ میانرودان بازمیگردد که به صورت قنات و کانالهای آبیاری مورد استفاده قرار میگرفتند. همچنین، تمدن درهٔ سند در پاکستان و شمال هند امروزی، حدود ۲۶۰۰ سال پیش از میلاد، به سیستمهای پیشرفتهای از آبیاری و مخازن ذخیرهسازی آب دست یافته بود. در چین باستان نیز طی سالهای ۴۸۱ تا ۲۲۱ پیش از میلاد، کانالهای بزرگی برای حملونقل آبی احداث شده بود که از جملهٔ آنها میتوان به کانال هونگگو (Hong Gou) به معنای کانال غازهای وحشی اشاره کرد که چندین ایالت را به یکدیگر متصل میساخت.
در حال حاضر، کانال بزرگ چین با طول ۱۷۹۴ کیلومتر (۱۱۱۵ مایل)، عنوان طولانیترین کانال جهان را به خود اختصاص داده است. این کانال که برای جابهجایی امپراتور یانگ گوانگ (Yang Guang) بین پکن و هانگژو (Hangzhou) ساخته شد، کار احداث آن در سال ۶۰۵ میلادی آغاز و تا سال ۶۰۹ میلادی به پایان رسید. بخش عمدهای از این کانال در واقع بازسازی و توسعهٔ یک کانال قدیمیتر بود که دستکم از سال ۴۶۸ پیش از میلاد در این منطقه وجود داشت. این کانال حتی در محدودههای شهری نیز معمولاً عرضی کمتر از ۳۰ متر ندارد و نمونهای شاخص از مهندسی کهن به شمار میرود.
