ریشه‌شناسی:
خوشخوئی از دو بخش خوش و خوئی تشکیل شده است. خوش به معنای خوب و دلپذیر است و خوئی به معنای خلق و خوی یا رفتار است. بنابراین، خوشخوئی به معنای داشتن خلق و خوی خوب و دلپذیر است. این واژه به طور کلی برای توصیف افرادی به کار می‌رود که با دیگران به خوبی رفتار می‌کنند و در تعاملات اجتماعی خود مثبت و خوشایند هستند.
معانی:
خوش‌رفتاری: این کلمه به معنای رفتار دوستانه و مثبت با دیگران است. افرادی که خوشخوی هستند، معمولاً در تعاملات اجتماعی خود مهربان و محترم هستند.
خوش‌اخلاقی: خوشخوئی به اخلاق نیکو و رفتار پسندیده اشاره دارد که می‌تواند به ایجاد روابط مثبت و سازنده کمک کند.
کاربرد:
خوشخوئی در توصیف افراد، به ویژه در موقعیت‌های اجتماعی و خانوادگی به کار می‌رود. این واژه می‌تواند به عنوان یک صفت مثبت برای توصیف شخصیت فردی استفاده شود.