آجرفرش

بقعه عبدالله تا قبل از سال ۱۳۴۷ پابرجا و عمارت زیبایی داشت که به شکل مربع ساخته شده بود و زیربناسی در حدود ۲۰۰ متر مربع داشت. مصالح ساختمانی آن از آجر و گچ و سطح حیاط نیز آجرفرش بود. در دیوارهای جنوبی، غربی و شمالی رواق‌های متعددی واقع که محل استراحت زوار بود ولی دیوار شرقی آن نوبنیاد و بدون صفه و رواق بود. (سالاری، محمد رضا، جغرافیای محلی کارشک، پایان‌نامه کارشناسی جغرافیا، سال ۱۳۴۳، دانشکده ادبیات مشهد، ص۳۰) متأسفانه این بنای عالی باشکوه در زلزله دلخراش شهریور ماه ۱۳۴۷ شمسی مانند همه قراء ویران شد. قسمت بالای قبر همانند دستی مساوی با مرقد او باقی ماند.