در موسیقی، آرشه چوبی باریک و کشیده است که رشتههایی بلند از موی اسب بر آن کشیده و محکم شدهاند. از این وسیله برای بهصدا درآوردن سازهای زهیِ خانوادۀ ویولن مانند ویولن، ویولا، ویولنسل و کنترباس استفاده میشود. نوازنده با کشیدن آن بر روی سیمهای ساز، اصطکاک ایجاد کرده و موجب ارتعاش سیم و تولید صوت میگردد. این ابزار نقش تعیینکنندهای در کیفیت، رنگ و شدت صدای خروجی از سازهای زهی دارد.
از نظر تاریخی، آرشههای اولیه تا پیش از قرن هفدهم میلادی عموماً حالت محدّب داشتند. با تحول تکنیکهای نوازندگی ویولن در دورههای بعدی، نیاز به انعطاف و کنترل بیشتر، موجب تکامل تدریجی شکل آرشه شد و طراحی مقعّر آن رواج یافت. این روند در پایان قرن هجدهم با تلاشهای فرانسوا تورت سازندۀ فرانسوی (۱۷۴۷–۱۸۳۵) به تکامل نهایی رسید. طراحی ابداعی او، که شامل تغییر در انحنای چوب، افزایش تنش موها و استانداردسازی وزن و طول بود، بهعنوان الگوی اصلی انواع مدرن شناخته میشود.
هرچند کاربرد اصلی آن با سازهای زهی مرسوم پیوند خورده، اما از آن برای نواختن برخی سازهای کمتر متعارف نیز استفاده میشود. از جملۀ این سازها میتوان به هارمونیکای شیشهای (که گاهی با نام شیشههای موسیقیزا شناخته میشود) و ارهی موزیکال اشاره کرد. در این موارد، مستقیماً بر روی صفحۀ شیشه یا تیغۀ اره کشیده میشود تا ارتعاش ایجاد کرده و صدای ویژهای تولید کند. این کاربردها نشان میدهد که آرشه بهعنوان یک وسیلۀ ایجاد اصطکاک و ارتعاش، فراتر از حوزۀ سنتی خود نیز قابلیت استفاده دارد.