امارات متحده عربی

[ویکی فقه] امارات متحده عربی که در سال به استقلال دست یافت دارای جمعیتی حدود/ میلیون نفر است که بیش از/ میلیون نفر از آنان غیر اماراتی هستند. دین رسمی آن اسلام، پایتخت این کشور ابوظبی، زبان رسمی آن عربی و پول رایج آن درهم اماراتی است. مساحت کشور کیلومتر مربع و همسایه ی جنوبی ایران در خلیج فارس است. این کشور از هفت امیرنشین (ابوظبی، دبی، شارجه، ام القوین، راس الخیمه، عجمان و فجیره) تشکیل شده است و از نظر استراتژیک در یکی از حساس ترین مناطق جهان واقع شده است. این کشور دارای یکی از غنی ترین معادن نفت جهان بوده و با ذخایری معادل/ میلیارد بشکه، تقریبا ده درصد کل ذخایر نفتی جهان را در خود جای داده است. میزان تولید روزانه نفت این کشور حدود/ میلیون بشکه در روز است.
خاندان آل نهیان که در عین حال حاکمان ابوظبی نیز هستند، بر این کشور حکومت می رانند و امیرنشین دبی به عنوان قطب و مرکز تجاری این کشور محسوب می شود که با برنامه ریزی های مناسب توانسته است شبکه های عظیمی از هتل ها و مراکز گردشگری و تجارت خانه های بین المللی را در آنجا دایر و دفاتر و نمایندگی شرکت های بزرگ تولیدی و تجاری را در این شهر مستقر نماید.این امارت های هفت گانه تا پیش تحت الحمایه انگلستان بودند اما با اعلام انگلستان مبنی بر خروج از منطقه، شیخ نشین های منطقه به تکاپو افتادند و سرانجام انگلستان از ادغام آن ها در یکدیگر، این کشور را به وجود آورد. شورای عالی رهبری (فدرال) متشکل از حکام هفت امیرنشین، بالاترین مقام در عزل و نصب مقامات کشوری است و یک نفر را از میان خود به عنوان رئیس حکومت انتخاب می کند. رئیس حکومت بالاترین قدرت اجرایی کشور است که بر فعالیت قوای سه گانه نظارت و اشراف دارد. رئیس حکومت و شورای عالی فدرال نقشی دیکتاتورگونه دارند و تمام امور کشور زیر نظر و مطابق میل آنان انجام می شود و قوای سه گانه، استقلال چندانی از خود ندارند، خصوصا از آن جهت که تمامی چهل عضو «مجلس الاتحاد الوطنی» و نیز نخست وزیر و اعضای کابینه و هر پنج قاضی دادگاه عالی فدرال را شورای عالی فدرال انتخاب می کند.کشور امارات دارای روابط بسیار صمیمانه با قدرت های بزرگ آمریکا، اتحادیه اروپایی، چین و نیز برخی از کشورهای مهم منطقه همانند پاکستان و هندوستان است. در مورد روابط این کشور با ایران این نکته حائز اهمیت است که دو کشور روابط تجاری وا قتصادی مناسبی دارند اما مساله جزایر سه گانه بر این روابط سایه افکنده است.
جزایر سه گانه
نگاهی به پیشینه ی این جزایر نشان می دهد که این جزایر از زمان هخامنشیان به بعد طبق اسناد و نقشه ها و واقعیات مسلم تاریخی جزء امپراتوری ایران بوده اند. تنها در اواخر دوره ی زندیه برخی از اعضای قبیله «جواسم» که در شارجه و راس الخیمه اقامت داشتند، به بندر لنگه در ایران مهاجرت کرده و تابعیت ایران را پذیرفتند. پس از مدتی اداره بندر لنگه و جزایر تابعه آن یعنی همین جزایر سه گانه از طرف دولت ایران به آنان واگذار و پس از مدتی نیز (در سال شمسی) از آنان باز پس گرفته شد. با حضور انگلستان در منطقه، دولت ایران بارها برای اعمال حاکمیت خود بر جزایر اقدام کرد اما با تهدید انگلیس مبنی بر توسل به زور روبرو شد و بالاخره انگلستان به نیابت از شیوخ امارات متصالحه، این جزایر را تصرف کرد. این اشغال همواره با اعتراض دولت ایران مواجه بود تا نهایتا با اعلام خروج انگلستان از خلیج فارس در سال ایران نیروهای نظامی خود را در این جزایر پیاده کرده و آن را به تصرف خود در آورد.از آن پس کشور تازه تاسیس امارات به این امر اعتراض کرده و مدعی حاکمیت خود بر این جزایر شده است. این امر به یک روند فرسایشی در روابط میان کشورهای عربی منطقه و ایران تبدیل شده است زیرا ادعای امارات با حمایت سایر کشورهای عربی منطقه که بعدها در قالب شورای همکاری خلیج فارس متشکل شده اند همراه بوده است. امارات متحده گام به گام بر شدت ادعاهای خود افزوده است به طوری که اینک در هر یک از مجامع عربی، منطقه ای یا بین المللی که امارات حضور داشته باشد تلاش بسیاری را مبذول می دارد تا یک بند از بیانیه پایانی آن اجلاس به موضوع جزایر سه گانه و درخواست از ایران برای رفع اشغال آن ها اختصاص یابد. کشمکش ایران و امارات بر سر این جزایر، یکی از مهم ترین موانع موجود در بهبود روابط و همکاری های دو کشور به حساب می آید.ایران این سه جزیره را جزء لاینفک خاک خود می داند و درخواست امارات برای ارجاع پرونده به دیوان داوری بین المللی را رد کرده است. اگر چه در این کشمکش، امارات متحده عربی از سوی شورای همکاری خلیج فارس، اتحادیه عرب و برخی از کشورهای منطقه و خارج از منطقه حمایت می شود اما ایران سعی کرده است هم چنان روابط رسمی خود را با این کشور حفظ کند. به طوری که شمار زیادی از ایرانیان در امارات مشغول به کار هستند و ایران یکی از بزرگ ترین شرکای تجاری دبی است.
منبع
نرم افزار کتابخانه جامع حج، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.رده های این صفحه: کشورهای آسیا
[ویکی شیعه] امارات متحده عربی (به عربی: الإمارات العربیة المتّحدة)، (مخفف انگلیسی: UAE)، کشوری در خاورمیانه در شرق شبه جزیره عربستان، که از جنوب با قطر و عربستان سعودی، از شرق با عمان همسایه است و از شمال با خلیج فارس مرز ساحلی دارد.
امارات متحده عربی، اتحادی از هفت شیخ نشین کوچک به نام های ابوظبی، دبی، شارجه، عجمان، فجیره، راس الخیمه و ام القوین است.
هر یک از این ۷ امیرنشین از استقلال برخوردارند، اما یک امیر موروثی به عنوان حاکم کشور ایفای وظیفه می کند و شورای عالی حکام که متشکل از هفت امیر است، رئیس دولت و کابینه را انتخاب می کند. پایتخت و بزرگ ترین شیخ نشین این کشور ابوظبی است.
[ویکی اهل البیت] امارات متحده عربی نام کشوری عربی است در جنوب غربی قاره آسیا و در شرق شبه جزیره عربستان، در خاورمیانه و در بخش جنوبی خلیج فارس واقع شده است. براساس اطلاعات موجود در ۵۱ ـ ۵ ,۲۶ طول شرقی، و در ۲۲ ـ ۵ ,۲۶ درجه عرض شمالی از نصف النهار مبدأ واقع شده است. مساحت امارات متحده عربی به غیر از مساحت جزیره های تابعه در حدود ۷۷۷۰۰ کیلومتر مربع می باشد.
محدودهٔ امارات متحده عربی: از شمال وشمال غربی خلیج فارس، از جنوب وجنوب غربی سلطنت عمان و عربستان سعودی، از سمت مغرب به دولت قطر و عربستان سعودی، واز سمت مشرق به دریای عمان و خلیج عمان و سلطنت عمان محدود می شود.
تسمیه این کشور بنام «امارات» از آنجاست که پس از تشکیل اتحادیه هفت امارت امیرنشین تأسیس شده است، امارات هفت گانهٔ که دولت امارات متحده عربی را تشکیل می دهند به شرح زیر است:
این کشور در ۲ دسامبر ۱۹۷۱ میلادی تأسیس شده است. قبل از تأسیس دولت اتحاد امارات متحده عربی، این منطقه «امارات متـصالحة» نام داشته است، همچنین امارات ساحل عمان نیز نامیده شده است. موسس و بنیادگذار حکومت امارات متحده عربی شیخ زاید بن سلطان آلنهیان بوده که با همکاری شیخ راشد بن سعید آل مکتوم به تأسیس این اتحاد همت گماردند. اولین نخست وزیر در حکومت دولت اتحاد شیخ مکتوم بن راشد بود. پس از درگذشت مؤسس دولت اتحاد امارات، رئیس حکومت امارات در سال ۲۰۰۴ (میلادی) شیخ خلیفه بن زاید و نایب رئیس و نخست وزیر آن شیخ محمد بن راشد حاکم دبی هستند.