انجیرک

انجیرک که در برخی منابع به آن علف بواسیر گفته می‌شود، گیاهی از خانواده آلاله‌ها یا خانواده کاسنی است. این گیاه علفی، شاخه‌شاخه و دارای ساقه‌ای سبز رنگ با مقطعی گرد و بدون کرک است که خطوط عمودی سبز تیره روی آن دیده می‌شود. برگ‌ها ساده، ضخیم و دندانه‌دار هستند و گل‌های زرد آن در پاییز ظاهر می‌شوند و در نهایت خوشه‌ای از بذر را به جا می‌گذارند. سیستم ریشه‌ای آن سطحی و افشان است و گیاه مناطق مرطوب را ترجیح می‌دهد، ولی تا حدی خشکی را نیز تحمل می‌کند.

زیستگاه و پراکندگی

انجیرک بومی آمریکا، نیوفنلاند و کانادا است و در آمریکا به‌عنوان یک علف هرز مشکل‌زا شناخته می‌شود، زیرا در میان گیاهان دیگر رشد کرده و بر عصاره آن‌ها تأثیر می‌گذارد. این گیاه می‌تواند از سایه تا آفتاب کامل رشد کند و معمولاً در خاک‌های حاصلخیز و مرطوب، چمن‌زارها، جنگل‌های سنگریزه‌دار، حاشیه نهرها و حتی در مناطق شهری و کنار ریل قطارها پراکنده می‌شود.

کاربردها و خواص دارویی

انجیرک دارای خواص دارویی فراوانی است. اسانس زرد شفاف آن طعمی تلخ و سوزاننده دارد و قابض، نیروبخش، تصفیه‌کننده و قی‌آور است. در درمان بواسیر، کولیک، گرفتگی عضلات، سکسکه، نقرس، رماتیسم و دردهای سیاتیکی مؤثر است. این گیاه همچنین برای درمان بافت‌های مخاطی ریه، معده و روده مفید است و خواص ضدعفونی‌کننده دارد که می‌تواند عفونت‌های مقاوم را بهبود بخشد و به هضم غذا و کاهش سوزش معده کمک کند.

کاربردهای صنعتی و دیگر مزایا

علاوه بر خواص دارویی، انجیرک تولید رنگ آبی می‌کند و برای رنگ‌آمیزی پشم و نخ به‌کار می‌رود. همچنین این گیاه با باز کردن مویرگ‌ها و گرم کردن بدن باعث تعریق و رفع تنش عضلانی می‌شود و در بهبود گردش خون و سلامت عمومی بدن مؤثر است.

لغت نامه دهخدا

انجیرک. [ اَ رَ ] ( اِ ) علف بواسیر. ( فرهنگ فارسی معین ). گیاهی است از تیره ٔآلاله ها که گلهای آن زرد است. کاسبرگ آن نیز رنگین وشبیه بگلبرگ های آن میشود بقسمی که هفت گلبرگ زرد و سه کاسبرگ سبز دارد. ( از گیاه شناسی گل گلاب ص 198 ).
انجیرک. [ اَ رَ ] ( اِ ) اِنجیره:
کلاغک بیابیا انجیرکم پخته شده
پیرزنکه نتونم بیام انجیرکم سخته شده.( از یادداشت مؤلف ).
انجیرک. [ اَ رَ ] ( اِخ ) دهی است از بخش بافت شهرستان سیرجان با 903 تن سکنه. آب آن از چشمه و قنات و محصول آن غلات و حبوب است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8 ).
انجیرک. [ اَ رَ ]( اِخ ) دهی است از بخش حومه مرکزی شهرستان دزفول با100تن سکنه. آب آن از رودخانه دز و محصول آن غلات، برنج و کنجد است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6 ).
انجیرک. [ اَ رَ ] ( اِخ ) دهی است از بخش خاش شهرستان زاهدان با 150 تن سکنه. آب آن از چشمه و محصول آن غلات و لبنیات است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8 ).
انجیرک. [ اَ رَ ] ( اِخ ) دهی است از بخش خواف شهرستان بیرجند با 150 تن سکنه. آب از قنات و محصول آن غلات و پنبه است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9 ).
انجیرک. [ اَ رَ ] ( اِخ ) دهی است بخش فرمهین شهرستان اراک با 580 تن سکنه. آب آن از قنات و محصول آن غلات، انگور و میوه است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2 ).
انجیرک. [ اَ رَ ] ( اِخ ) دهی است از بخش مرکزی شهرستان شاه آباد با 257 تن سکنه. آب آن از قنات و محصول آن غلات است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5 ).
انجیرک. [ اَ رَ ] ( اِخ ) دهی است از بخش مرکزی شهرستان کرمانشاهان با 399 تن سکنه. آب آن از چشمه و محصول آن غلات و لبنیات است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5 ).

فرهنگ عمید

گیاهی از تیرۀ آلاله، که سرشاخه های سمّی آن خاصیت دارویی دارد.

فرهنگ فارسی

( اسم ) علف بواسیر
ده از بخش مرکزی شهرستان کرمانشاهان ٠ آب از چشمه ٠ محصول: غلات و لبنیات ٠

دانشنامه عمومی

انجیرک (اراک). انجیرک ( اراک ) روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان اراک در استان مرکزی ایران است.
این روستا در دهستان امان آباد قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۳۰۳ نفر ( ۸۶خانوار ) بوده است. مردم این روستا عمدتاً به زبان ترکی صحبت می کنند ولی بخشی از آنها هم به زبان فارسی.
انجیرک (استهبان). انجیرک، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان استهبان در استان فارس ایران است.
این روستا در دهستان ایج قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۵۲۴ نفر ( ۱۲۳خانوار ) بوده است.
انجیرک (بم). انجیرک، روستایی در دهستان روداب غربی بخش بروات شهرستان بم در استان کرمان ایران است.
بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵، جمعیت این روستا برابر با ۷۲ نفر ( ۲۶ خانوار ) بوده است.

جمله سازی با انجیرک

💡 ای رها کرده تو باغی از پی انجیرکی حور را از دست داده از پی کمپیرکی

💡 بقایای آسیاب انجیری مربوط به دوره قاجار است و در شهرستان استهبان، بخش مرکزی، ۷۰۰ متری شمال غرب شهر ایچ، میان باغات بادام منطقه ایج و انجیرک واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۸ شهریور ۱۳۸۷ با شمارهٔ ثبت ۲۳۳۸۵ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.