بدایت واژه‌ای فارسی است که به معنای آغاز، شروع یا ابتدای یک امر به کار می‌رود. این کلمه در متون قدیمی، ادبی و تاریخی بسیار دیده می‌شود و معمولاً برای اشاره به آغاز یک اتفاق، واقعه یا دوره زمانی استفاده می‌شود. این واژه می‌تواند هم در امور مادی و عینی مانند شروع یک ساختمان یا پروژه و هم در امور معنوی و علمی مانند آغاز علم و دانش به کار رود.
در ادبیات و متون دینی، بدایت اغلب با مفاهیم فلسفی و اخلاقی مرتبط است. به عنوان مثال، نویسندگان و متکلمان از آن برای بیان آغاز خلقت، شروع زندگی یا ابتدای مسیر معنوی انسان استفاده می‌کنند. این کاربرد نشان‌دهنده اهمیت توجه به ریشه‌ها و نقطه آغاز هر پدیده‌ای است و خواننده را به بررسی علت‌ها و بنیان‌ها ترغیب می‌کند.
همچنین، بدایت در زبان فارسی به شکل استعاری نیز کاربرد دارد. نویسندگان و شاعران گاه از آن برای توصیف نخستین تجربه‌ها، اولین تلاش‌ها یا ابتدای یک عشق یا مسیر زندگی بهره می‌برند. به این ترتیب، بدایت نه تنها به معنای آغاز واقعی یک امر است، بلکه نمادی از شروع، فرصت و امکان رشد و تحول نیز به شمار می‌آید.
