دهیو

لغت نامه دهخدا

دهیو. [ دِ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان مرکزی بخش فیروزکوه شهرستان دماوند. واقع در 12هزارگزی فیروزکوه با 127 تن سکنه. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 ).، ده یو. [ دَه ْ ] ( فارسی باستان، اِ ) کشور. ( یادداشت مؤلف ). ولایتی که محل سکنای قوم یعنی مردمان متشکل از چند عشیره بود در شکل حکومت آریاهای ایرانی قدیم. ( ایران باستان ج 1 ص 160 ). در فارسی لغاتی داریم که دایره مفهوم پارینه آنها تنگتر شده از آنهاست دیه یا ده که در فرس هخامنشی دهیو و در اوستا دخیو به معنی کشور یا مملکت است و داریوش بزرگ در سنگنبشته کشورهای بهستان، بابل و مصر و سغد و خوارزم و جز آن را دهیو نامیده است. ( فرهنگ ایران باستان ص 60 ).

فرهنگ عمید

۱. ناحیه، بخش.
۲. بخشی از کشور.
۳. ده، دیه: کشاورز، اندام و دهیو، بدن / مبرّید اندام دهیو ز تن (بهار: ۹۳۰ ).

فرهنگ فارسی

ناحیه، بخش، بخشی ازکشور، ده، قریه
ولایتی که محل سکنای قوم یعنی مردمان متشکل از چند عشیره بود.در شکل حکومت آریاهای ایرانی قدیم.

ویکی واژه

اصطلاحی کهن و با خط هزوارش، به معنی کشور، سرزمین قلمداد شده و حاکمان دهیوها تحت عنوان دهیو پتی احتمالا مشابه کدخدای امروزی بودند.

جمله سازی با دهیو

خاندان‌ها تابع زندو بدند زندوان فرمانبر دهیو بدند
مان و ویس و زند زیردست او جمله دهیو بسته و پابست او
کشاورز، اندام و دهیو، بدن مبرید اندام دهیو ز تن
چون درآمد جیش دهیوپد به‌ بلخ کام دیوان از هزیمت گشت تلخ
بقعه سید حسین زاهدون مربوط به اواخر دوره قاجار است و در شهرستان رامهرمز، روستای دهیور واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۵ اسفند ۱۳۷۹ با شمارهٔ ثبت ۳۴۹۳ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
دهیوپد مرد (‌شاه) را نفرین مکن چه شهر پاسبانند، و نیکویی به جهانیان اندازند.