دررفتن

دررفتن مصدری مرکب به‌معنای رفتن است که در منابع لغوی تاریخی، از جمله در فرهنگ ناظم‌الاطباء، به این معنا ثبت شده است. این واژه نمونه‌ای از ترکیب‌های زبانی است که در دوره‌هایی از تاریخ زبان فارسی کاربرد داشته و امروزه کمتر در زبان معیار به‌کار می‌رود. عبارت از جا دررفتن نیز در اصطلاح عامیانه به‌کار رفته و به حالت کسی گفته می‌شود که ناگهان و به‌شدت خشمگین می‌شود. این اصطلاح بیانگر تغییر ناگهانی حالت روانی و رفتاری فرد است؛ چنان‌که گویی از جای خود کنده شده و کنترل خویش را از دست داده است. در متون معاصر، اگرچه کاربرد این واژه و عبارت مربوط به آن کمرنگ شده، اما مطالعه‌ی چنین اصطلاحاتی از دیدگاه تاریخ فرهنگی و تحولات زبانی حائز اهمیت است. این گونه عبارات نه‌تنها غنای زبان فارسی را نشان می‌دهند، بلکه بازتاب‌دهنده‌ی حالات عاطفی و فرهنگی جامعه در ادوار گذشته هستند.