سفالگر

سفالگر. [ س ُ / س ِ گ َ ] ( ص مرکب ) سبوساز. ( آنندراج ). فخار.

(سُ گَ ) (ص فا. ) کسی که ظروف سفالین سازد.

کسی که ظرف های سفالی می سازد، سفال ساز، کوزه گر.

( صفت ) کسی که ظروف سفالین سازد.

کسی که ظروف سفالین سازد.

💡 خاندان ایرانی ابوطاهر که اهل کاشان بوده‌اند، چهار نسل از سفالگران را شامل می‌شود که بین سال‌های ۶۰۲ تا ۷۳۴ قمری (۱۲۰۵ تا ۱۳۳۳ میلادی) فعالیت می‌کردند و امضایشان بر روی آثار برجای‌مانده، به‌ویژه محراب‌های کاشی‌کاری مساجد دیده می‌شود.

💡 سید شمس‌الدین بن محمد بن أبی زید حسنی کاشانی معروف به ابوزید کاشانی (فعال در ۱۱۸۶ — ۱۲۱۹، کاشان) سفالگر، نگارگر، خوشنویس و شاعر ایرانی بود. ابوزید از مشهورترین هنرمندان سفالگر پیش از مغول است. او در کاشی‌کاری حرم امام رضا در مشهد و حرم حضرت معصومه در قم، با محمد بن ابی طاهر همکاری داشته‌است. بخش میانی محراب معروف حرم امام رضا ساختهٔ اوست.

💡 این نوع لعاب توسط سفالگران مسلمان در قرن هشتم میلادی در بصره، عراق ابداع شد. لعاب درست شده از دی‌اکسید قلع از اولین روش‌هایی بود که سفالگران مسلمان به آن دست یافتند و آن را پیشرفت دادند. اولین نمونه‌های بکار رفته از این وش را متوان در ظروف آبی رنگ متعلق به قرن هشتم یافته شده در بصره مشاهده نمود.

💡 این تکنیک ممکن است به‌طور کلی به عنوان مشبک‌کار یا سوراخ‌دار شناخته شود. تکنیکی مشابه در ژاپن، سوکاشیبوری نامیده می‌شود و در هنر بودایی نیز یافت می‌شود. در جواهرسازی، سفالگری و معماری ایران (مثلا در اُرُسی‌ها) نیز از تکنیک مشابهی برای مشبک‌کاری استفاده می‌شود.

💡 نوشته‌های آغداشلو دربارهٔ هنرهای تجسمی معاصر و گذشته ایران و جهان در زمینه‌هایی مانند هنر کهن ایرانی، مینیاتور، نقاشی، سفالگری، کاشیکاری، و نقد فیلم بوده‌اند. او از جمله هواداران هنر ایرانی–اسلامی و خوشنویسی است. او تلاش کرده‌است تا هنرمندان قدیمی مانند میرزا رضا کلهر، آقا لطفعلی شیرازی، و خوشنویسان و نگارگران سدهای ۱۲ و ۱۳ قمری را به دیگر بار بشناساند