جان افشاندن اصطلاحی است که در زبان فارسی به معنای مردن یا جان دادن به کار می‌رود. این عبارت، که ریشه در ادبیات کهن فارسی دارد و در منابعی چون بهار عجم نیز به آن اشاره شده است، تصویری زنده و ملموس از لحظه مرگ ارائه می‌دهد. افشاندن جان، گویی اشاره به پراکنده شدن و جدا شدن روح از تن دارد، که نشان‌دهنده پایان یافتن حیات و انتقال به عالمی دیگر است.
این تعبیر شاعرانه، عمق احساسی خاصی را در خود نهفته دارد و اغلب در متون ادبی برای بیان حالات درونی و فشارهای روحی و جسمی که فرد را تا پای مرگ پیش می‌برد، مورد استفاده قرار گرفته است. جان افشاندن نه تنها به خود عمل مردن، بلکه به فرایند دشوار و طاقت‌فرسایی که منجر به آن می‌شود نیز اشاره دارد؛ گویی تمام وجود فرد در آستانه فنا، انرژی و هستی خود را به نهایت درجه‌اش می‌رساند و سپس آن را افشانده یا فدا می‌کند.
در نهایت، این اصطلاح یادآور شکنندگی حیات و عظمت پایان آن است. جان افشاندن تلویحاً بیانگر نوعی فداکاری یا رسیدن به نهایت تحمل است، جایی که فرد دیگر قادر به حفظ جان خود نیست و تسلیم سرنوشت می‌شود. این عبارت، با بار معنایی عمیق و ادبی خود، یکی از جلوه‌های زیبای زبان فارسی در توصیف یکی از اساسی‌ترین تجربه‌های انسانی است.
