ترك

ترک به معنای رها کردن و واگذار کردن است و در اصطلاح عرفانی و دینی به معنای چشم‌پوشی و قطع هر نوع وابستگی به غیر از خداوند، معبود حقیقی، به کار می‌رود. در نظر عارفان، ترک دارای شرایط و آداب مختلفی است که بدون رعایت آن‌ها، سالک نمی‌تواند به مقصد نهایی خود برسد. هر یک از انواع ترک، هدف و خواسته‌ای خاص را دنبال می‌کند؛ از جمله ترک دنیا به خاطر آخرت، ترک هوای نفس برای پاکی باطن، و ترک خواب به منظور بیداری روح. این اقسام ترک از شروط سلوک سالکان به شمار می‌روند و هر سالک با انجام هر یک از آن‌ها، به درجات بالاتری دست می‌یابد و به حق نزدیک‌تر می‌شود. مهم‌ترین مراحل ترک در نظر عارفان و صوفیان شامل ترک جاه و مقام، گناه، مال و طلب ریاست است. مفهوم ترک در بسیاری از نظام‌های اخلاقی وجود دارد. در اسلام، یکی از برترین اعمال، ترک محرمات است. به عنوان مثال، روزه‌داری در ماه رمضان که شامل ترک‌های مختلفی است، پاداش و ثواب زیادی دارد. آیین بودا بر پایه ترک امیال شخصی بنا شده و در آیین هندو، پس از چندین بار مرگ و نوزایی، فرد به توانایی گسستن از پیوند با دنیای مادی دست می‌یابد. همچنین، شریعت موسوی پر از دستورهای ترک منهیات است که در مسیحیت نیز ادامه می‌یابد.