این واژه که در مهندسی سازه با نام مهار بند یا دیوار برشی نیز شناخته می‌شود، عضوی حیاتی در اسکلت ساختمان است که وظیفه اصلی آن تقویت مقاومت سازه در برابر نیروهای جانبی مخرب می‌باشد. این نیروها عمدتاً شامل فشار باد، لرزش‌های ناشی از زلزله، و سایر بارهای جانبی که می‌توانند پایداری ساختمان را به چالش بکشند، هستند. با ایجاد سختی و استحکام بیشتر در پلان و مقاطع مختلف ساختمان، از تغییر شکل‌های ناخواسته و تخریب جلوگیری کرده و ایمنی ساکنان را تضمین می‌کنند.
طراحی و جانمایی صحیح آن ها در سازه، امری تخصصی است که بر اساس تحلیل‌های دقیق مهندسی صورت می‌گیرد. این تحلیل‌ها شامل بررسی نوع کاربری ساختمان، موقعیت جغرافیایی، شدت احتمالی زلزله و سرعت باد در منطقه، و همچنین مصالح به کار رفته در ساخت است. می‌توانند به اشکال مختلفی مانند انواع قطری (ضربدری)، بادبندهای جناقی (هشتی)، بادبندهای شورون (هفت یا هشتی معکوس)، و بادبندهای مثلثی طراحی و اجرا شوند. انتخاب نوع بادبند و محل قرارگیری آن، تأثیر مستقیمی بر توزیع نیروها در کل سازه دارد.