لده

لغت نامه دهخدا

( لدة ) لدة. [ ل ِ دَ ] ( ع اِ ) همزاد. ( منتهی الارب ). همسن. ( و الهاء عوض من الواو لانه من الولادة و هما لدان ). ج ، لِدات ، لدون. ( ولیدات و لیدون مصغر آن است نه لدیّات و لدیّون بشدّالیاء چنانکه بعضی به غلط میگویند ) ( منتهی الارب ، ذیل ولَد ). تِرب. لِنگه.
لدة. [ ل ِ دَ ] ( ع اِ ) هنگام زه آوری. || ( مص ) زادن. ( منتهی الارب ).
لده. [ ل ُدْ دَ ] ( اِخ ) همان لُدّ حالیه است. شهر معروفی که در دشت شارون به مسافت سفر سه ساعت به جنوب شرقی یافا بر راه اورشلیم واقع بود که رومانیان مکرراً سوزانیدند و باز آباد گردیده و سپاسیانس آن را دیوسپولس یعنی شهر عطارد نامید لکن اسم قدیمش تا به حال باقی است و جاورجیوس مقدس نیز در آنجا مولود گردید. بوستیانس کلیسایی در آنجا بنا کرد که شرقیان آن را سوزانیدند. از آن پس باز معمور گردید و بعد خراب شد و لدّه بواسطه اینکه پطروس اینیاس را در آنجاشفا داد معروف است. ( 1ع 9:35 ) ( قاموس کتاب مقدس ).

فرهنگ فارسی

همان لد حالیه است . شهر معروفی که در دشت شارون به مسافت سفر سه ساعت به جنوب شرقی یافا بر راه اورشلیم واقع بود که رومیان مکررا آن را سوزانیده اند.

دانشنامه عمومی

شهر لِدِه ( به فلاندری: Lede ) در شهرستان الست در استان فلاندری شرقی در منطقه فلاندری در کشور بلژیک واقع شده است.