لغت نامه دهخدا
سخری. [س ُ ری ی ] ( ع ص ) مطیع و فرمانبردار. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). و از این معنی است قوله تعالی : لیتخذ بعضهم بعضاً سخریاً. ( قرآن 32/43 ). || آنکه مردم بر وی بسیار فسوس کنند. ( منتهی الارب ).
سخری. [ س ِ ری ی ] ( ع مص ) تکلیف کردن کسی را به چیزی که نمیخواهد. || چیره شدن بر کسی. ( منتهی الارب ). || ( اِمص ) ریشخند. فسوس ، و از این معنی است قول خدای تعالی : فاتخذتموهم سخریاًحتی انسوکم ذکری. ( قرآن 110/23 سوره مؤمنون ).
