نخج. [ ن َ ] ( ع اِ ) توجبه. ( منتهی الارب )( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). سیل. ( ناظم الاطباء ). || آواز کون. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || ( مص ) گائیدن.( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || بانگ کردن سیل در جای بلند از وادی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از المنجد ) ( از اقرب الموارد ). || جنبانیدن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). جنبانیدن دلورا در آب تا پر شود. ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ). || آواز کردن کون. ( از اقرب الموارد ). نخج. [ ن َ ] ( اِ ) گیائی درشت باشد که خاک روبان بدان زمین روبند. ( لغت فرس اسدی ). گیاهی باشد که ازآن جاروب کنند. ( شمس فخری ). گیاهی باشد به دشت که خاک زمین بدان روبند مثل جاروب. ( اوبهی ) : دست و کف پای پیران پرکلخج ریش پیران زرد از بس دود نخج.طیان ( از اسدی ).تا کند بارگاه او جاروب مژه خویش مهر نخج کند.شمس فخری.و نیز رجوع به نخچ شود.
فرهنگ عمید
۱. (زیست شناسی ) گیاهی که از آن جارو درست می کنند، جارو. ۲. حربۀ نوک تیز، سیخ.
فرهنگ فارسی
( اسم ) گیاهی درشت باشدکه خاک روبان بدان زمین روبندعلف جاروب : دست وکف پای پیران پرکلخج ریش پیران زردازبس دودنخج . ( طیان لفااق.۷٠ ) گیاهی درشت باشد که خاک روبان بدان زمین روبند مثل جاروب .
