دانشنامه اسلامی
میرزا شاه تقی اصفهانی، شاعر ادیب و عالم فاضل جلیل، از اجلّه سادات و نقبای اصفهان و در فضل و دانش خصوصاً در علم نظری و فقه سرآمد فضلای عصر خویش بوده است.مدّتی شیخ الاسلام رشت و سپس شیخ الاسلام مشهد بود. پس از عزل از آن منصب به اصفهان آمد و در آنجا فوت شد. او بر نسخه ای از «استبصار» حواشی مفید و علمی نوشته که نشان دهنده تبحّر او در علوم نقلی است.این رباعی از اوست: ای از گل رخسار تو مه در تب و تاب ••••• وز یاد لبت دهان یاقوت پر آبگویا که تو را ز گُل سر شتست خدای ••••• کامد به مشام از عرقت بوی گلاب
نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره نصرآبادی، ج۱، ص۲۵۳.
۱. ↑ نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره نصرآبادی، ج۱، ص۲۵۳.۲. ↑ آذر، لطفعلی بیگ بن آقاخان بیگدلی، آتشکده آذر، بخش سوم، ص۱۰۴۳.۳. ↑ حسینی سنبهلی، میرحسین دوست، تذکره حسینی، ص۳۶۰.۴. ↑ حسینی اشکوری، سیداحمد، تراجم الرجال، ج۲، ص۶۳۷-۶۳۵.
منبع
مهدوی، سیدمصلح الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۲۰۵.
...
