لغت نامه دهخدا
بخوشاندْت گر خشکی فزاید
وگر سردی خود آن بیشت گزاید.بوشکور.پر از خون مکن دیده و تاج و تخت
مخوشان بمن خسروانی درخت.فردوسی.پس از آنجای بردارند و اندر سایه بخوشانند. ( الابنیه عن حقایق الادویه ). یاد دارم که در ایام جوانی گذر داشتم بکویی و نظر با رویی در تموزی که حرورش دهان بخوشانیدی. ( گلستان ).
