دانشنامه اسلامی
ملاّ علی لنجانی اصفهانی متخلّص به «بهمن» و ملقّب به «بهمن علی»، از عرفاء و علماء اواخر دوره قاجاریه در اصفهان بوده است.در جوانی برای تحصیل به عتبات عالیات رفته و در نجف اشرف به اجتهاد نائل شد و سپس به سیاحت پرداخت و به شیراز رسید و به «رحمت علیشاه» دست ارادت داد. پس از وفات او به «محمّدکاظم سعادت علیشاه اصفهانی» پیوسته و به «بهمن علی» ملقّب شد. این شعر از اوست: "گر ساکن میخانه و گر سوی کنشتیم ••• ما دامن معشوق خود از دست نهشتیم""در کعبه و بتخانه و در دیر و کلیسا ••• جز یار ندیدیم به هر جای که گشتیم""ما طالب اوییم که اندر تک و پوئیم••• گر قاعد بحریم و اگر سائر دشتیم".پس از مهاجرت «سعادت علیشاه» جهت تعلیم فرزندانش همراه او راهی تهران شد. و پس از وفات مراد و شیخ خود، با سلطان محمّد گنابادی تجدید عهد کرد و در زاویه حضرت عبدالعظیم در شهرری معتکف گردید و در ماه صفر ۱۳۰۹ق وفات نمود و جنب مزار شیخ خود «سعادت علیشاه» مدفون شد.
مهدوی، سیدمصلح الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲، ص۶۶۶-۶۶۷.
۱. ↑ مهدوی، سیدمصلح الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲، ص۶۶۶-۶۶۷.۲. ↑ تابنده گنابادی، سلطان حسین، نابغه علم و عرفان، ص۴۳۲-۴۳۵.۳. ↑ شیرازی، محمدمعصوم، طرائق الحقائق، ج۳، ص۴۳۲-۴۳۳.۴. ↑ ایزدگشسب گلپایگانی، اسدالله، شمس التّواریخ، ص۸۳-۸۴.
منبع
مهدوی، سیدمصلح الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۶۰۳.
...
